Wiedźmin 2: Zabójcy królów, CD Project RED, 2011 r.

Druga część Wiedźmina to bardzo dobra kontynuacja fabularna, ale przede wszystkim techniczna w stosunku do części pierwszej. To, co najbardziej przeszkadzało mi w Wiedźminie, zostało zminimalizowane w Zabójcach królów.

Mniej tutaj misji pobocznych, a te oferowane są ciekawsze niż w pierwszej części i wiele z nich ma związek z głównymi wątkami, więc wykonywanie ich sprawiało mi nawet frajdę. Co prawda o wiele więcej tu gadania i filmików, jednak fabuła jest wciągająca, a zapętlająca się intryga ciekawa. Zwłaszcza wybory Geralta. Za pierwszym razem grałam ścieżką Iorwetha, ścieżka Roche'a jest jednak o wiele bardziej interesująca. Sterowanie postacią jest łatwiejsze, aczkolwiek zmiany w opcjach były dla mnie zbyt duże, dlatego musiałam je dostosować do tego, do czego się przyzwyczaiłam. Z jedynki podobało mi się, że od mapy można było przechodzić do dziennika, tutaj jedno trzeba zamknąć, by kolejne otworzyć. Nareszcie w tryb medytacji można wejść w każdym miejscu i momencie, oprócz walki. Także ścieżka rozwoju, zażywanie eliksirów jest bardziej wiarygodne. Jest sporo nowych gadżetów (dodatkowe przedmioty, petardy, pułapki), które wytrawnym fanom z pewnością przypadły do gustu, ja jednak z większości nie korzystałam, ale też grę przechodziłam na najłatwiejszym poziomie z możliwych, więc wystarczył miecz i jako taki poziom postaci. Szkoda też, że zrezygnowano z pauzy, to była przydatna rzecz, zwłaszcza że w drugiej części nadal kamera potrafi wariować w trakcie walki.

Oprócz rozwinięcia wątków z Wiedźmina czekałam na możliwość przeniesienia postaci z pierwszej części do kolejnej. Jednak nie okazało się to niczym szczególnym - system zarejestrował jedynie wybory Geralta z pierwszej części, zostawia mu się miecz i zbroję, jednak wszystkich umiejętności trzeba się uczyć od nowa, co dla mnie było irytującym rozczarowaniem.

Chociaż druga część jest powiązana z pierwszą, to szczerze mówiąc obie fabuły nie mają ze sobą wiele wspólnego i ciężko jest cykl nazywać trylogią, jakby dopiero w drugiej części scenarzyści wpadli na pomysł pociągnięcia całej akcji.

Bohaterowie są tutaj lepiej napisani, zwłaszcza Geralt, na którego osobowość mamy wpływ. Podoba mi się, że mogłam uczynić z niego romantyka albo mściciela, albo też jednego i drugiego. Polubiłam również Roche'a. Triss jest także bardziej ludzka i dojrzała niż irytująca. Letho to godny przeciwnik, o wiele ciekawszy i bardziej skomplikowany psychologicznie niż Azar.

Graficznie gra jest cudowna, szczegóły lokacji, postacie w tle są mocniej zróżnicowane, miejsca oddane z realizmem, roślinność, rzeki także. Jak zwykle grze towarzyszy wspaniała muzyka, która jest dopełnieniem gry.