Inny niż wszyscy - "Sherlock Holmes", scenariusz: Michael Robert Johnson, Anthony Peckham, Simon Kinberg, reżyseria: Guy Ritchie, 2009

Tym, którzy nie czytali książek o Sherlocku Holmesie, jego postać kojarzy się z filmowym wizerunkiem, konsekwentnie kreowanym przez wszystkich reżyserów jako starszego, statecznego mężczyzny z fajką i w śmiesznej czapce z dwoma daszkami, który ze stoickim spokojem rozwiązuje kolejne zagadki kryminalne, wyjaśniając reguły dedukcji niezbyt rozgarniętemu doktorowi Watsonowi. W produkcji Guya Richiego mistrz i jego uczeń stają się równoległymi partnerami i lojalnymi przyjaciółmi, w żaden sposób nie przypominając filmowych poprzedników, a bardziej upodabniając się do książkowych pierwowzorów.

Najnowszy Sherlock Holmes to najlepszy film 2009 roku, a także jeden z najlepszych, jakie oglądałam kiedykolwiek. Nie ma w tym obrazie nic, co by mi się nie podobało, poczynając od scenariusza, przebiegu fabuły, zdjęć, gry aktorskiej, a na muzyce kończąc. Po fenomenalnym Przekręcie to kolejna genialna produkcja Ritchiego, zawierająca wszystko, co cenię w jego twórczości – żywą i wartką akcję, realność scen walki, charakterystyczne zabiegi typu slow motion. Współgra z tym doskonała praca scenarzystów, którzy postarali się o zabawne, prawdziwe i niebanalne dialogi, nadające każdej postaci jej własny charakter.

Rewelacyjny Robert Downey Jr wszedł na wyżyny swego wybitnego talentu. Przez lata nieco zapomniany i odtrącony przez swoje uzależnienia, teraz znowu znalazł się w gronie najlepszych aktorów. Jego notoryczny, ekscentryczny Sherlock Holmes zachwyca ponadprzeciętną inteligencją i niekonwencjonalnymi metodami postępowania, bawi bezczelnym poczuciem humoru, ujmuje lojalnością wobec swego najdroższego przyjaciela. Ten ostatni dzielnie dotrzymuje kroku szalonemu, uwielbiającemu eksperymenty detektywowi. John Watson w kreacji Jude’a Lowa jest przeciwieństwem Holmesa, to człowiek bardziej wyważony, opiekuńczy względem kompana, nie ustępujący mu jednak inteligencją czy nawet rozsądkiem, mający własne tajemnice. I chociaż głównym wątkiem filmu jest walka z lordem Blackwoodem, to równorzędnym elementem staje się przyjaźń dwóch mężczyzn, prawdziwa więź wystawiona na próbę pojawieniem się kobiety, dla której Watson postanawia zrezygnować z ekscytującego, ale niebezpiecznego trybu życia, co oznacza również ograniczenie kontaktów z Sherlockiem.

Najlepszy filmowy duet męski

Wspomniany lord Henry Blackwood jest idealnym złoczyńcą i nie razi jego schematyczność. To niewątpliwie zasługa Marka Stronga, który nadał stereotypowym cechom złego charakteru wyrazistość. Ambitny, żądny władzy Blackwood swoim sprytem i wyrachowaniem fascynuje na równi z postacią Sherlocka, co tylko udowadnia, że w przyrodzie musi istnieć równowaga – wielki bohater nie może istnieć bez wielkiego zła. Rozumie to Blackwood, zdaje sobie z tego również sprawę Sherlock.

Rewelacyjny jako Septimus w Gwiezdnym pyle Mark Strong
coraz częściej gości na ekranach kin.

Film Ritchiego to nie tylko przygoda, kryminał, to także nietypowa opowieść miłosna na dwóch frontach. Z jednej strony widzimy uczucie Watsona i Mary Morstan, granej przez uroczą Kelly Reilly, z drugiej strony obserwujemy skomplikowane relacje Sherlocka i pięknej Irene Adler (Rachel McAdams). Kobiety w Sherlocku Holmesie nie są jednak urozmaiceniem tła, ofiarami złoczyńców ani nagrodami dla dzielnych bohaterów. To niezależne i znające swoją wartość damy, które siłą charakteru i sprytem dorównują, a zdarza się, że i przewyższają, swoich ukochanych. Irene jest inteligentną oszustką, posiadającą więcej przebiegłości niż posiada w sobie Holmes, świadomą swojej przewagi i umiejętnie wykorzystującą słabe punkty detektywa przeciwko niemu. Ona jedyna zdołała go przechytrzyć, co jest jedną z przyczyn, dla których tak Holmesa pociąga, ale też jest jedyną kobietą, której naprawdę na nim zależało i nadal zależy. Zupełnym przeciwieństwem wydaje się być Mary, wyważona i skromna nauczycielka, jednak i ona okazuje się skałą, której nie skruszy aroganckie, zazdrosne zachowanie Sherlocka. Jest lojalna wobec Johna, potrafi walczyć o swoje, słusznie jej należne, miejsce partnerki u boku doktora.

Kwiaty sobie wzięła sama...

Niech Was nie zwiedzie ten łagodny uśmiech, Mary to prawdziwy wojownik

Akcja filmu osadzona jest w XIX-wiecznym Londynie, którego gotycki klimat oddany jest za pomocą przepięknych ujęć Phillipe’a Rousselota, oszczędnych w kolorystycznej stylistyce, znacznie wspomaganych przez grafikę komputerową. Obraz uzupełniają cieszące oko stroje z epoki i dekoracje wnętrz. Kropką nad i jest genialna oprawa muzyczna w kompozycji Hanza Zimmera, całkowicie inna od jego znanych motywów, nierozerwalnie kojarząca się z filmem, chociaż stanowiąca radość dla ucha również poza nim. Kto jeszcze Sherlocka Holmesa nie widział, niech nie zwleka. Obecnie kontynuacja przygód detektywa jest w post produkcji (premiera w tym roku). W niej to sławny detektyw stanie oko w oko ze swoim najzagorzalszym wrogiem, doktorem Moriartym. Już nie mogę się doczekać i tym razem wybiorę się do kina.