Magia przygody rozwiana we mgle - "Piraci z Karaibów: Na nieznanych wodach", scenariusz: Terry Rossio & Ted Elliott, reżyseria: Rob Marshall, 2011

Trylogia Piratów z Karaibów podobała mi się, mimo że głównym wątkiem były miłosne perypetie Williama Turnera i Elizabeth Swann, czyli Orlando Blooma, którego tolerowałam, i Keiry Knightley, która przyprawia mnie o mdłości za każdym razem, gdy pojawia się na ekranie. Ale te trzy części urzekały mnie zabawnymi dialogami i scenami, przerysowaną, ale orzeźwiającą wizją piratów, przygodami, do których się tęskni, a przede wszystkim ciągłością każdego z filmów i ilością przeplatających się wzajemnie aluzji jednego filmu do drugiego, tak że ponowne obejrzenie sprawiało nową frajdę.

Tego brakuje w najnowszej, niezależnej historii zawartej w Piratach z Karaibów: Na nieznanych wodach. Film męczy, nie tylko techniką 3D, ale także zgranymi kliszami i nawet Jack Sparrow (Johnny Depp) ani kapitan Barbossa (Geoffrey Rush), moje ulubione postaci, nie śmieszą. Miałkie dialogi nie zawierają w sobie nic, co by sprawiło, że widz się wzruszy albo na chwilę chociaż zaduma. Lekkość przekazu jest sztuczna i powtarzalna, ot taka sobie plastikowa bajeczka o złych piratach i dobrych piratach, poszukujących źródła wiecznej młodości. Zachwycają natomiast, jak zwykle, przepiękne krajobrazy i doskonałe efekty specjalne.

W przeciwieństwie do znanych już bohaterów, którzy mnie rozczarowali, przyjemnie zaskoczyli mnie nowi – zwłaszcza Penélope Cruz, piękna i wiarygodna jako córka pirata o anielskim imieniu (Angelica Malon) nijak mającym się do jej osobowości, bowiem to niezależna i umiejąca zadbać o siebie kobieta; Cruz pasowała do roli i rozwiała wszelkie moje obawy co do swojego udziału w tym filmie, po prawdzie to w głównej mierze dzięki niej i chemii między nią a Deppem nie okazał się on kompletną klapą. Podobał mi się także Czarnobrody (Ian McShane), pirat zły do głębi duszy, której nie można uratować. Jest groźny, wyrachowany i egoistyczny i taki pozostaje do samego końca, podobnie np. jak lord Blackwood w Sherlocku Holmesie.

Angelica Malon - ta pani ma charakterek

Na nieznanych wodach jest próbą restartu serii po niezbyt udanej, napompowanej patosem i przesłodzonej Na krańcu świata i jest rzeczywiście od niej lepsza. Ci jednak (w tym ja), którzy już oddychali z ulgą z powodu nieobecności Williama i Elizabeth, rozczarują się sromotnie – zamiast nich jest pastor Philip Swift (Sam Claflin), przystojniejszy wprawdzie od Willa, ale tak samo jak on mdły jak flaki z olejem, oraz syrena Serena (Astrid Berges-Frisbey), piękniejsza niż Elizabeth, ale tak samo przezroczysta. Trzeciej części nie pobije jednak w ścieżce dźwiękowej, komponowanej jak zwykle przez Hanza Zimmera, który w Na krańcu świata dał popis wirtuozerii i oryginalności, Na nieznanych wodach to powrót do znanych schematów z Klątwy Czarnej Perły i Skrzyni Umarlaka.