Łabędzi śpiew z fałszywą nutą - "Harry Potter i Insygnia Śmierci", część II, scenariusz: Steve Kloves, reżyseria: David Yates, 2011

Zapierałam się przysłowiowymi rękami i nogami, żeby nie zobaczyć ostatniej części cyklu Harry Potter w 3D. Udało mi się znaleźć kino, które udostępniało projekcję cyfrową, chociaż z dubbingiem. Uznałam jednak, że dubbing to mniejsze zło i wybrałam się na seans. I napiszę, że była to najgorsza część całej serii.

Druga, ostatnia część kultowego już cyklu rozpoczyna się w tym samym momencie, w którym skończyła się poprzednia. Voldemort zyskał czarną różdżkę, Harry zdołał się wymknąć i zachował miecz Gryffindora, teraz musiał zebrać siły na ostateczną walkę. A skoro już przy tym jesteśmy. Wszystko w tym filmie jest ostateczne: słowa, czyny, muzyka (skądinąd świetna), wszyscy się całują. Patosem twórcy rzucają w nas przy każdej okazji, zgodnie zresztą z książkowym oryginałem. W tym obrazie, podobnie jak w dwóch ostatnich częściach, widać, że akcja jest pocięta, wiele wydarzeń pojawia się znikąd i tylko ten, kto czytał książkę, może się w tym zorientować. Scenarzyści pozostawiali sceny, bez których film mógłby się spokojnie obejść, przez co zdarzały się dłużyzny i wzniosłe przynudzenia.

Dla mnie główną wadą obrazu był nadmiar słów. Wiele scen ich po prostu nie potrzebowało, myślę, że nawet do najmłodszych dotarłby ich przekaz, a starszym widzom nie wydawałby się wtedy taki żałosny. Co więcej, wszystkie zagadki nie znajdują rozwiązania, ale wiele z nich wyjaśnia się aż za bardzo – widać to na przykładzie postaci Snape’a, którego nachalnie zobrazowana przeszłość w ostatnich minutach seansu kojarzy się z ckliwym romansidłem. Dopiero ta część pozwala nam zrozumieć jego postępowanie, ta część pokazuje także drugie twarze innych postaci, których scenarzyści, a wcześniej i autorka, celowo nie odkrywali przed nami. Oczywiście powoduje to zamierzone zaskoczenie, ale w moim wypadku również skrzywienie na melodramatyczność taniego zwrotu akcji.

Nie zachwycały także efekty specjalne, winą jest tu oczywiście konwersja obrazu na 3D, aczkolwiek były też takie, które budziły podziw. Film ratuje nie tylko wspomniana wcześniej rewelacyjna muzyka w kompozycji Aleksandre’a Desplata, lecz także gra aktorska wszystkich poza Ralphem Fiennesem, czyli Voldemortem, który zamiast przerażać, śmieszył swoim nadętym tonem mowy i zarozumiałością szkolnego uczniaka. Scenarzyści zasługują na pochwałę umieszczenia scenek humorystycznych w momentach ciężkiego uniesienia, które naprawdę bawiły, również dzięki naturalności młodych aktorów, zwłaszcza Ruperta Grinta i Emmy Watson. Chwilami film może nawet przerazić i wzruszyć, chociaż nie ma w nim tego całego mroku, który tak podobał mi się w poprzednich częściach.

Ale nie te wszystkie wady zdecydowały o tym, że uznałam drugą część Harry’ego Pottera i Insygniów Śmierci za najgorszy film z cyklu. Kropką nad i był sam koniec, mdły, nieprawdziwy z punktu widzenia charakteryzacji, przesadzony i całkowicie niepotrzebny. Dzieciaki zapewne były takim zakończeniem zachwycone, mnie zbierało się na mdłości.

Zabawna rzecz. Przez cały rok oczekiwania na koniec końców myślałam o Harrym Potterze z nostalgią i żalem, że za rok nie pójdę już do kina na kolejny film z cyklu. Jakby nie było, spędziłam z bohaterami dziesięć lat swego życia, razem z nimi się śmiałam i płakałam, razem z nimi przeżywałam i walczyłam. Po wyjściu z kina w środę tydzień temu dotarło do mnie, że wcale nie będę tęsknić, a moje ulubione części zawsze mogę obejrzeć i sama sobie dopowiedzieć koniec historii, zupełnie inny od tego, którym zniechęciła mnie Rowling, a powtórzyli twórcy wersji kinowej. Chwała niech będzie za wyobraźnię!