I Ziemię pokryją wody niezmierzone... - "Wodny świat", scenariusz: Peter Rader & David Twohy, reżyseria: Kevin Reynolds & Kevin Costner, 1995

Chociaż przez wielu krytyków Wodny świat jest uważany za kiczowaty, dla mnie jest to jeden z lepszych obrazów science fiction pokazujący wcale nie tak fantastyczną przyszłość – świat bez lądu, w którym ludzie przystosowali się do wodnego życia. Film Kevina Reynoldsa i Kevina Costnera (aktor nie był wymieniany w obsadzie jako reżyser) pokazuje odwieczne prawo dżungli w ludzkim ujęciu – przetrwa najsilniejszy, gnębiąc i wykorzystując słabszych. Dobitnie i z przerysowaniem uświadamia, że w chwilach zagrożenia cywilizowany człowiek zmienia się w potwora, gorszego od jakiegokolwiek zwierzęcia na Ziemi. Zamiast sobie pomagać, ludzie obracają się przeciwko sobie, wychodzi ich chciwość, gniew, brak tolerancji wobec odmieńców powodowany strachem o przetrwanie. Nieustannie dzielą się między sobą, jakby nie mogli żyć w symbiozie i współpracy. Muszą być drapieżnicy (dymiarze) i pozostali, którzy im służą bądź żyją w ciągłym lęku przed nimi.

Film udowadnia również, że człowiek jest zdolny do wszystkiego, żeby przeżyć. Mieszkańcy wód wykorzystują wszelkie wcześniejsze wynalazki: karabiny, tratwy, samochody, skutery wodne, platformy wiertnicze, samoloty. I żyją legendą. Nie o mocarnych bogach i herosach, ale o mitycznym skrawku lądu, na którym mogliby się osiedlić, a do którego prawie nikt nie zna drogi. To jest również nadzieja dla widzów, że chociaż zatopimy nasze kraje przez ciągłą eksploatację energii, to kiedyś woda opadnie; tylko czy tego dożyjemy?

Wodny świat przedstawia też proces przystosowania genetycznego człowieka – po niezmierzonych oceanach pływają mutaki, ludzie posiadający skrzela i płetwy między palcami stóp, nowy gatunek, którego zwyczajni śmiertelnicy panicznie się obawiają i nie chcą dopuścić do jego rozwoju. Przypadkiem wodny samotnik (Kevin Costner) ratuje kobietę i dziecko z rąk podburzonych mieszkańców wodnej osady i cała trójka podróżuje zmodyfikowanym katamaranem. Znajdziemy tu wiarygodną relację między człowiekiem i inną istotą, mutak żyje bowiem według swoich zasad, bezwzględność pozwala mu przeżyć, brak mu tych odruchów, które my nazwalibyśmy ludzkimi – współczucia, wsparcia, zrozumienia – bo i skąd miałby wiedzieć, czym są, skoro ludzie okazują mu jedynie nienawiść. Jego towarzyszki poniekąd to rozumieją i przełamują lęk, dostrzegając pod maską obojętności strach. Zarówno one, jak i on uczą się koegzystować, co wcale nie okazuje się łatwe.

Ciężko mówić tutaj o grze aktorskiej, bo ta nie jest rzeczywiście na najlepszym poziomie. Najlepiej wypada właśnie trójka wędrowców, Costner umiejętnie wcielił się w postać odmieńca-samotnika, Tina Majorino naturalnie zagrała niezwykłą dziewczynkę Enolę, natomiast Jeanne Tripplehorn sprawdziła się w roli opiekunki, kobiety gotowej na wszystko, by chronić dziecko, nawet kosztem własnego życia. Dużo słabiej wypadł Dennis Hopper w roli przywódcy dymiarzy, wyrachowanego psychopaty, który nie był ani straszny, ani śmieszny.

Wodny świat najbardziej podobał mi się od strony muzycznej i wizualnej. Przepiękne zdjęcia i dobre efekty specjalne jak na owe lata. Rewelacyjna, dopasowana do tempa akcji muzyka w kompozycji Jamesa Newtona Howarda. Nie jest to może arcydzieło kina, ale całkiem dobry film-apel do człowieka o dbałość o swój dom oraz współplemieńców.