Pokonać czas - Prince of Persia: The Sands of Time, Ubisoft 2003

Prince of Persia: The Sands of Time

Gatunek: Action Adventure, TPP (third-person perspective)

Producent: Ubisoft Montreal

Wydawca: Ubisoft

Platforma: PC

Premiera: 2003 r.

Kilka miesięcy temu pisałam o filmie Prince of Persia: The Sands of Time, który mnie rozczarował swoją plastikowością i tym, że chociażby w połowie nie dorównał grze. Wtedy też obiecałam, że podzielę się swoimi wrażeniami co do gry właśnie. Do Prince of Persia: The Sands of Time mam szczególny sentyment. To pierwsza gra komputerowa, która zmusiła mnie i przyzwyczaiła do pełnej obsługi klawiatury w trakcie rozgrywki, dzięki czemu mogłam bez obaw przerzucić się z konsoli na PC (a teraz mam problem z grą na Playaku…).
Grałam w nią wielokrotnie i wciąż podoba mi się nie mniej niż za pierwszym razem, chociaż znam już wszystkie elementy fabuły, skądinąd bardzo zaskakującej dla tego, kto gra po raz pierwszy.

Zacznę może od wprowadzenia w historię. Tytułowy książę Persji, w grze bezimienny, podbija indyjskie miasto razem z wojskiem swojego ojca. Żołnierze króla zabierają stamtąd tajemniczą klepsydrę, a książę przywłaszcza sobie piękny sztylet. Wkrótce okazuje się, że te dwa artefakty są ze sobą ściśle związane. Za namową doradcy-czarnoksiężnika książę wkłada sztylet w klepsydrę. Staje się rzecz przedziwna, piasek zaczyna się wysypywać i obezwładniać przebywających w pomieszczeniu ludzi, którzy zmieniają się w przerażające stwory, pragnące jedynie zabijać. Zadaniem księcia, czyli gracza, jest nie dopuścić, aby z mocy czasu skorzystał podstępny czarnoksiężnik, a także powstrzymać rozlew piasku. W misji nieoczekiwanie pomaga mu księżniczka Farah, to z jej pałacu wywieziono magiczne przedmioty.

Rozgrywka w The Prince of Persia: Sands of Time została zainspirowana wcześniejszymi grami z cyklu Tomb Raider, ale twórcy zapewnili większą interakcję z otoczeniem i szersze możliwości fizyczne swojego bohatera, co początkowo sprawiało mi ogromne trudności w opanowaniu klawiszologii. Poziom trudności wzrasta z każdym levelem, a gracz coraz więcej dowiaduje się o możliwościach księcia, ale także o nim samym. Jest świadkiem wewnętrznej przemiany bohatera, który z beztroskiego i lekkomyślnego młodzieńca staje się doświadczonym wojownikiem. Opowiedziana przez scenarzystów gry historia jest przekonująca i prawdziwa, chwilami  poruszająca, gracz, tak jak książę, zdaje sobie sprawę z nieszczęścia, jakie spadło na bliskich i żołnierzy, i pragnie pomóc swojej postaci. Twórcy wpletli w opowieść wątek romansowy, potyczki słowne obojga bohaterów stanowią jedną z mocniejszych stron gry.

W opanowaniu ruchów bohatera pomagają podpowiedzi ukazujące się na ekranie przed każdym nowym ruchem, co pomaga na początku, denerwuje przy powtarzaniu poziomów, na szczęście nie zatrzymuje akcji. Wraz z postępowaniem opowieści mamy do czynienia z groźniejszymi wrogami i pułapkami, gracz musi więc stosować coraz to nowe chwyty, ale nie jest ich zbyt dużo i po pewnym czasie ich używanie przychodzi całkiem naturalnie. W trakcie walk książę ma do czynienia nie tylko z krwiożerczymi potworami, którzy niegdyś byli jego wiernymi kompanami, ale też musi uważać na pomagającą mu Farah, która nie potrafi się sama bronić. I te momenty irytowały mnie najbardziej, bo nie dość, że musiałam uważać, aby księżniczka została przy życiu, to jeszcze ona potrafiła ugodzić mojego bohatera strzałami zabierającymi więcej energii niż ciosy wrogów. W sterowaniu nader często przeszkadzała również kamera, wcale nie tak operatywna jak twierdzą producenci gry, zazwyczaj wręcz utrudniająca wykonywanie skomplikowanych akrobacji, gdyż gracz w pewnym momencie widział np. ścianę zamiast miejsca akcji.

Kolorowe, dopracowane lokacje budzą zachwyt, chociaż teraz już nie tak wielki, ale kilka lat temu krajobrazy zapierały dech w piersiach, podobnie jak szczegóły postaci czy wnętrz. Baśniowego klimatu dopełnia muzyka, pełna energetycznych tonów i pobudzająca dramatyzm sytuacji. Sukces Prince of Persia: The Sands of Time przyczynił się do kontynuacji losów księcia, które znacznie odbiegają od bajkowej, nawet mimo piaskowych stworów, atmosfery, która nie jest w połowie tak brutalna ani krwawa jak choćby Warrior Within, o czym postaram się napisać za czas jakiś.