Nanieś korektę do swojego życia - "Erratum", scenariusz i reżyseria: Marek Lechki, 2010

Przeczuwałam, że Erratum to dobry film i nie myliłam się. Marek Lechki został już doceniony Złotymi Lwami i nie jest to w jego wypadku nagroda komercyjna, oklaskiwano go również na Camerimage. Teraz polski dramat mają możliwość oglądać zwykli ludzie, do czego bardzo zachęcam. Erratum bowiem to piękny w swojej prostocie, wzruszający obraz pokazujący, jak trudno odbudować spalone mosty, ale też dający pewność, że jest to możliwe.

Historia jest nieskomplikowana – Michał (Tomasz Kot) jedzie do rodzinnego Szczecina odebrać samochód szefa i w wyniku nieprzewidzianych okoliczności jest zmuszony spędzić tam kilka dni, co nie jest mu na rękę nie tylko dlatego, że jego syn ma za kilka dni przystąpić do Komunii Św. Prawdziwy powód tkwi w niedużym, rozsypującym się bloku, w nie mniej rozsypującym się mieszkaniu – Michał wyjechał z miasta, aby uciec od ojca (Ryszard Kotys), gburowatego, niechętnego mężczyzny, z którym nigdy nie miał najlepszego kontaktu, śmierć matki stała się świetnym pretekstem do wyjazdu.

Relacja Michała i jego ojca jest bardzo prawdziwa, pokazuje, jak mało ze sobą rozmawiamy, jak trudno nam przebaczać. Takie sytuacje, jak między dwoma mężczyznami na ekranie, zdarzają się niejednokrotnie w polskich rodzinach i dotyczą nie tylko synów i ojców, ale także córki i matki czy rodziców i dzieci w ogóle. To kolejny obok Sali samobójców film uświadamiający potrzebę komunikacji wśród najbliższych.

Obraz Lechkiego porusza wiele innych wątków. Mówi, jak łatwo przychodzi nam zrezygnować z własnych marzeń i pasji na rzecz konieczności czy statusu społecznego, i jak ciężko nam później trwać w swoim wyborze, chociaż na co dzień jesteśmy tak zabiegani, że tego nie dostrzegamy. Michał uzmysławia to sobie, gdy spotyka dawnego przyjaciela Zbyszka (Tomasz Radawiec). Kontrast w przedstawieniu ich obu porusza również widza. Film bardzo realistycznie oddaje polską rzeczywistość, nie taką, jaką znamy z popularnych seriali o nieszczęśliwych ludziach sukcesu, ale taką, jaką obserwujemy każdego dnia: podupadające blokowiska, pijaczków i bezdomnych włóczących się po okolicach, działanie polskiego prawa, wielkich korporacji, prawdziwe znaczenie altruizmu. W krzywym zwierciadle pokazane jest chrześcijaństwo katolickich księży.

Akcja toczy się powoli, film nie epatuje dramatem ani patosem, a wręcz spokojem i ciszą, co paradoksalnie porusza do głębi. Doskonałe aktorstwo, zarówno Kota i Kotysa, jak i pozostałych, przyciąga od pierwszej do ostatniej chwili. Wizualnie film jest po prostu przepiękny. Cudowne zdjęcia Przemysława Kamińskiego, zwłaszcza spienionych morskich fal, ale także wszystkich bohaterów, miasta, przy akompaniamencie nastrojowej muzyki Bartka Straburzyńskiego sprawiają, że od filmu nie odrywa się wzroku ani na chwilę.

Można stwierdzić, że wątkiem przewodnim jest cofnięcie się w przeszłość, w końcu Michał po powrocie do Szczecina spotyka dawnych przyjaciół i znajomych, usiłuje nawiązać kontakt z ojcem, naprawić wyrządzoną krzywdę spowodowaną własną nieostrożnością. Dla mnie jednak Erratum ma nieco inny wydźwięk. Sami wybieramy swoją ścieżkę i chociaż nie można cofnąć czasu, nie oznacza to, że jest za późno na pojednanie, przebaczenie, pożegnanie, nawet jeśli śmierć przyjdzie wcześniej.