Kapłan po drugiej stronie lustra - "Modlitwa do Boga Złego", Krzysztof Kotowski, Cat Book 2010

Premiera książki Krzysztofa Kotowskiego zaskoczyła mnie w zeszłym roku, mimo mojego rozczarowania Mariką nadal miałam w pamięci dobre wrażenia z lektury Nocy Kapłanów. Modlitwę do Boga Złego postanowiłam jednak przeczytać dopiero teraz i niestety nie mam nic pochlebnego do powiedzenia na temat kontynuacji losów bohaterów poprzednich książek.

Krzysztof Lorent, ksiądz z powołania, Kapłan z przypadku, pojawia się po raz pierwszy w Nocy Kapłanów i to wtedy zostaje obdarzony niezwykłym darem pamięci przodków, które dają mu nie tylko wiedzę i umiejętności walki, ale także powodują mętlik w głowie i sprowadzają kłopoty. W Haiku bohater powraca już jako prawdziwy Kapłan Wiedzy i musi zmierzyć się z morderczynią swoich „wyznawców”, która okazuje się być taka jak on, bardziej jeszcze zagubiona. Razem wyruszają do amazońskiej dżungli, w której wiodą żywot z dala od cywilizacji i gdzie Lorent uczy dziewczyny spokoju ducha. Gdy jednak na podwórku przyjaciół Krzysztofa, noszących barwne imiona punków, Cipuchy i Bzdeta, zjawia się ledwo żywy nastolatek w obcisłym kostiumie kosmity, który jednak okazuje się być „Alicją w krainie czarów”, a nie przybyszem z gwiazd, Kapłan powraca do Warszawy na ich prośbę.

Czytelnik powoli dowiaduje się, kim jest dzieciak i w jaki sposób się pojawił w naszej rzeczywistości, wie nawet, kto mu zagraża, jednak do końca nie wie, dlaczego to wszystko się dzieje. Błędem autora było trzymanie w tajemnicy tego podstawowego faktu do niemal ostatniej strony, bez tego cała historia jest niekompletna i bezsensowna – bo czytelnik musi wiedzieć, do jakiego celu podążają bohaterowie, choćby w przybliżeniu. W ogóle fantastyczne tło jest nierealne – mamy do czynienia z równoległą rzeczywistością, do której przejście znajduje się na nikomu nieznanej wysepce zamieszkanej przez zamkniętą społeczność, traktującą każdego obcego grotami dzid. Sposób, w jaki autor przedstawił wątek, przypomina najgorszą z bajek, o ile nie całkowitą bujdę na resorach.

Odnoszę wrażenie, że Kotowskiemu nie uda się powtórzyć sukcesu Nocy Kapłanów. Modlitwa do Boga Złego nie intryguje fabułą, nie porywa akcją (chociaż tempo jej prowadzenia jest zabójcze), nie bawi dialogami, stylem nie wychodząc poza poziom licealisty, o psychologii postaci nie wspominając (bohaterowie są bardziej papierowi niż kartki, na których książka została wydrukowana, a idee i zainteresowania autora wplecione w ich wypowiedzi tylko potęgują tę sztuczność). Szczerze mówiąc, obawiam się, że gdybym teraz sięgnęła po pierwszą powieść o Kapłanie, moje wspomnienia dobrej i śmiesznej lektury ległyby w gruzach jako ułuda. Po kontynuację, którą przygotowuje autor, nie sięgnę na pewno.