Uważaj, o co prosisz, bo może się to spełnić - "Coraline", scenariusz i reżyseria: Henry Selick, 2009

Coraline to jedna z dwóch książek autorstwa Neila Gaimana, których nie czytałam. Drugą jest Odd i Lodowi Olbrzymi. Nie mogłam się jednak oprzeć pokusie obejrzenia animacji na podstawie pierwszej z wymienionych powieści, kiedy okazało się, że jest dostępna w telewizji. Obejrzałam Coraline z zachwytem i w nie mniejszym stopniu chcę przeczytać książkę.

Najpierw opiszę wrażenia z filmu. Animacja w reżyserii Henry’ego Selicka, który jest również reżyserem, jest współczesną baśnią, nie bajką, ale baśnią w pełnym tego słowa znaczeniu. Główna bohaterka, tytułowa Koralina Jones (Dakota Fanning), ma jedenaście lat i właśnie zamieszkała z rodzicami w różowym pensjonacie, gdzie państwo Jones zajmują się pracą nad katalogiem i nie poświęcają wiele uwagi córce. Koralina się nudzi, denerwuje ją nowy, stary dom, ekscentryczni sąsiedzi w osobie byłego cyrkowca trenującego mysie występy oraz dwóch podstarzałych aktorek rewiowych. Irytację dziewczynki wzbudza również jej wścibski, gadatliwy rówieśnik Wyborne (Robert Bailey Jr.), którego imię wymawiane po angielsku można zrozumieć jako Dlaczego urodzony?, z dziwacznym kotem. Wszystko się zmienia, kiedy Koralina znajduje niewielkie drzwi w ścianie salonu, a po ich drugiej stronie ten sam świat, chociaż zupełnie inny, ciekawszy, bardziej kolorowy i przyjazny i niezbyt niepokoi ją fakt, że jej nowi rodzice i przyjaciele mają czarne guziki zamiast oczu. Nie wiem, czy słusznie, ale stylistyka opowieści i zawiązanie akcji bardzo przypomina mi Alicję w Krainie Czarów Lewisa Carolla.

Film, chociaż chwilami może się wydawać zbyt mroczny i niepokojący, zdecydowanie skierowany jest do dzieci, nawet kilkuletnich (no, może powyżej pięciu lat, powiedzmy). Mamy tu wszystko, co powinna posiadać prawdziwa baśń – silny kontrast światów i postaci, mnóstwo kolorów, przetykanego cieniami, nienachalny, aczkolwiek wyraźny morał i prawdziwie dziecięce podejście do przedstawianej historii. Coraline to nie jest bajka dla dorosłych w animowanej postaci, chociaż dorosłym też przyda się obejrzenie animacji. Doskonała i nietypowa pod względem plastycznym, cudownie pomieszana kolorami tęczy i gotyckością krajobrazu, okraszona rewelacyjną muzyką, za której kompozycję odpowiedzialny jest Bruno Coulais. Wręcz chciałoby się poznać kolejne przygody bohaterów, ale do tego Neil Gaiman musiałby napisać następną książkę.

Gwoli wyjaśnienia - tytułu recenzji nie zaczerpnęłam z hasła reklamowego, to było moje pierwsze skojarzenie po obejrzeniu filmu, jak widać słuszne.